205 replies to this topic

[Amakung]

Advertisements

เวลา 20.50 VT-JBW ก็เร่งความเร็วและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าที่มืดมิด

[Amakung]

บินมุ่งไปทางทิศตะวันตก ผมนั่งฝั่งขวาจึงเห็นแสงไฟสว่างไสวของกรุงเทพในยามค่ำคืนครับ


(อันนี้ผมพยายามทำให้มือนิ่งที่สุดก็ได้แค่นี้ ขออภัยครับ)

เริ่มบินออกนอกเมือง ไฟจากเบื้องล่างก็ค่อยๆ ลดลง

[Amakung]

บรรยากาศภายในเครื่องครับ ที่จริงอยากถ่ายด้วยกล้อง D60 แต่เกรงใจคนข้างหลังเลยใช้ iPhone (ที่เปิด flight mode) ถ่ายแทน
Overhead bin สำหรับ Boeing Sky Interior จะเป็นแบบ pivot ที่รับมาจาก 777/787 ทำให้ดูสูงโปร่งและเรียบร้อยขึ้นทั้งที่ความสูงของห้องโดยสารก็ยังเท่าเดิม พร้อมเปลี่ยนหลอดไฟเป็น LED ทำให้เปลี่ยนสีได้หลายแบบ ทีนี้พอเป็นไฟลท์กลางคืนเลยเปิดแค่สีฟ้าครับ



ขณะเครื่องกำลังบินเหนือพม่า จู่ๆ แอร์ก็ประกาศว่าจะขอ reset ระบบ IFE ก่อนสักครู่ด้วยสาเหตุอะไรซักอย่าง หน้าจอก็เลยมืดไปพักหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาใช้ได้เรียบร้อยเหมือนเดิมครับ



สังเกตกรอบหน้าต่างของ Sky Interior จะมนกว่า 737 ทั่วไปที่ออกเหลี่ยมๆ อันที่จริงแล้วมนแค่ช่องในผนังด้านใน กรอบหน้าต่างของลำตัวเครื่องบินยังเป็นสี่เหลี่ยมเหมือนเดิมครับ

[Amakung]

ครึ่งชั่วโมงหลังเครื่องขึ้น พนักงานต้อนรับก็เริ่มเสิร์ฟเครื่องดื่มครับ


วันนี้ขอรับน้ำเปล่าก่อน


ที่แปลกคือขณะนั้นไฟรัดเข็มขัดก็ยังติดอยู่ แต่ลูกเรือก็ให้บริการต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และผู้โดยสารบางคนก็ยังลุกไปเข้าห้องน้ำอยู่ อันนี้ก็แปลกไปอีกอย่าง ผมเองนึกถึง ANA ขึ้นมาทันทีว่าถ้าไฟรัดเข็มขัดติดเมื่อไหร่เหมือนเป็นประกาษิต ทุกคนต้องนั่งกับที่หมด อันที่จริงก็ไม่รู้ว่านักบินลืมปิดเองด้วยหรือเปล่าเพราะมันก็เปิดค้างอยู่แบบนี้นานมากๆ แต่ไม่มีตกหลุมอากาศจริงๆ จังๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียวครับ


อ้อ ถ้าสังเกตว่าทำไมไฟห้ามสูบบุหรี่ไม่ติด ตรงนั้นเป็นสติ๊กเกอร์เฉยๆ ครับ

[Amakung]

ได้เวลาสำรวจที่นั่งของ 737-800 ลำนี้กันแล้วครับ เริ่มจากจอส่วนตัวรุ่น Panasonic eFX ขนาด 7 นิ้ว
จากการสืบค้นข้อมูลเพิ่มเติมถึงรู้ว่า Jet Airways เป็นสายการบินแรกที่ติดตั้งจอส่วนตัวบน 737NG เมื่อปี 2006 ครับ เดี๋ยวนี้ 737 ที่มีจอส่วนตัวทุกที่นั่งมีบินกันให้ว่อน


นิตยสารและคู่มือความปลอดภัยอยู่ในซองพลาสติก เช่นเดียวกับหูฟัง


ในซองนั้นก็มีนิตยสาร JetWings เปิดอ่านดูก็เจอบทความเกี่ยวกับการท่องเที่ยวตอนเหนือของอินเดีย สวยมากๆ เลยครับแต่สงสัยตัวเองจะไม่ทรหดพอ นอกนั้นก็มีเมนูอาหาร Sky Cafe สำหรับ JetKonnect ซึ่งเป็นสายการบินต้นทุนต่ำในเครือเดียวกับ Jet Airways (ไม่รู้ว่าทำไมมาอยู่ตรงนี้) และคู่มือความปลอดภัยครับ


Seat pitch 32 นิ้ว ไม่มากไม่น้อยเกินไปสำหรับเครื่องบินอย่าง 737 ครับ


แผงควบคุมข้างที่นั่ง แทบไม่ต้องใช้เลยครับ

[Amakung]

หนึ่งชั่วโมงครึ่งหลังเครื่องขึ้นพนักงานต้อนรับถึงเริ่มเสิร์ฟอาหารครับ (นานไปหรือเปล่าเนี่ย...)


อาหารที่เสิร์ฟมี 2 ชนิดให้เลือกคือ “chicken or vegetarian” ครับ
นึกภาพอาหาร veggie แบบอินเดีย ต้องเป็นข้าว ผัก แล้วก็แกงถั่วแน่ๆ อึ๋ยย ไม่ชวนให้อยากอาหารเอาซะเลย กินไก่ดีกว่าครับ

[Amakung]

แต๊นนน... อาหารก็ออกมาเป็นแบบนี้ครับ หนีไม่พ้นอาหารอินเดียแน่ๆ แต่จะว่าไปก็น่ากินใช้ได้นะครับ ช้อนส้อมถูกห่อในทิชชู่อย่างเรียบร้อย

จานหลักเป็นข้าวแกงไก่แบบอินเดีย ข้าวหุงออกแข็งๆ แบบแขกแต่ผมชอบแบบนี้ครับ แกงไก่รสชาติเผ็ดนิดๆ อร่อยดี


ส่วนผักทางขวาเป็นผัดผักกับเครื่องเทศครับ กลิ่นแรงมากแต่ผมกลับชอบแฮะ หอมดี สงสัยผมจะถูกโฉลกกับอาหารแขกนะครับ


สลัดผัก ประกอบด้วยพริกหยวก แครอทซอยและอะไรไม่รู้สีเขียวๆ พริกหยวกสดดีครับ


โยเกิร์ตแบบไม่หวานครับ แบบ...ไม่หวานเลยจริงๆ เปรี้ยวอย่างเดียว


แต่ที่ต้องยกนิ้วให้คือเจ้านี่ครับ เค้กมะพร้าวอ่อน อร่อยมากๆๆๆๆๆๆ จริงๆ ครีมข้างบนนุ่มมากจนแทบจะละลายได้ในปาก ไม่แน่ใจว่ามาจากครัวการบินไทยหรือเปล่า แต่ ณ วินาทีนั้นแทบอยากกระโดดลงจากเครื่องลงมาหาซื้อกันเลยทีเดียว
ที่จริงคนข้างๆ กินไม่หมด เหลือเค้กนี่ไว้ เกิดความละโมบชั่ววูบอยากขอเค้ากินบ้าง แต่เกรงใจและห่วงพุงตัวเองครับ รอก่อนดีกว่า


ไม่นานก็เกลี้ยงครับ เหลือแค่ผักอะไรไม่รู้สีเขียวๆ ที่ไม่ได้กิน ส่วนโยเกิร์ตเปรี้ยวนั่นพอได้เค้กมะพร้าวมาช่วยก็ดีขึ้นเยอะครับ
สรุปแล้ว อาหารมื้อนี้ผ่านฉลุยครับ อร่อยมากๆ

[Amakung]

พอทานอาหารเสร็จและพนักงานต้อนรับเก็บถาดไปหมดแล้วผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำครับ
คิวเข้าห้องน้ำค่อนข้างยาวเพราะมีอยู่แค่ 2 ห้องด้านหลังเครื่อง คนที่เข้าก่อนผมเป็นป้าอินเดียแก่ๆ พอแกออกมาผมก็รีบเข้าไปทันที อะจ๊าก ป้าแกไม่ได้กดส้วมครับ ยังดีที่รีบกดปุ่มชักโครกได้ทันเวลา ไม่งั้นเหม็นตลบแน่ๆ
โดยรวมสะอาดของห้องน้ำพอใช้ได้ครับ ยกเว้นพื้นที่ค่อนข้างเน่าเพราะผ่านมาหลายคน แถมบางคนทิ้งทิชชู่ (ที่ใช้แล้ว) ไว้ต่างหน้าอีก เฮ้อ ทำไมไม่ทิ้งกันให้ดีๆ (ฟระ)



อ่างล้างหน้า ตรงนี้ยังสะอาดดีอยู่ครับ


ก่อนจะเดินกลับที่นั่งก็ต้องถ่ายรูปเพดานที่เป็นเอกลักษณ์ของ Boeing Sky Interior ไว้ด้วยครับ วันนี้ไฟลท์เกือบเต็ม น่าจะว่างแค่สองสามที่เท่านั้น เป็นแขกเกือบทั้งลำครับ มีฝรั่งกับเอเชียแซมมาเล็กน้อย

[Amakung]

พอกลับมาที่นั่งตัวเอง ผมก็ลองเล่น JetScreen ของตัวเองดูเล็กน้อย และได้ทำรีวิวเป็นคลิปไว้ด้วย เชิญชมได้เลยครับ


(พอตัดต่อแล้วเสียงออกข้างเดียวครับ ไม่รู้ทำไม ขออภัยนะครับ)

[Amakung]

จากนั้นผมก็นั่งฟังเพลงในไอโฟนตัวเองไปเรื่อยๆ พร้อมกับมองออกไปข้างนอกเป็นพักๆ มองเห็นกลุ่มดาวของซีกฟ้าเหนือเยอะมากๆ แต่คงเกินความสามารถในการถ่ายภาพของผมแล้วล่ะครับ มองลงไปข้างล่างเห็นไฟสีส้มจากเมืองเล็กๆ สลับกับไฟจุดขาวๆ ที่กระจัดกระจายไปทั่ว ข้างล่างนั่นเขาจะมีชีวิตยังไงกันนะ....

เวลา 22.42 ตามเวลาที่อินเดียซึ่งช้ากว่าบ้านเรา 1 ชั่วโมงครึ่ง เคร่ื่องก็เริ่มลดระดับลงสู่ท่าอากาศยาน Chhatrapati Shivaji International ของมุมไบครับ และไฟในห้องโดยสารก็ติดขึ้นอีกครั้ง


ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าที่จริงแล้วมุมไบอยู่บนเกาะครับ


แล้วไฟในห้องโดยสารก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

[Amakung]

มองออกไปข้างนอก เริ่มให้แสงไฟจากถนนและเมืองต่างๆ ใกล้เข้ามา ใกล้จะลงที่มุมไบแล้วครับ

[Amakung]

แล้วเครื่องก็ลงจอดที่รันเวย์ 27 อย่างนุ่มนวล (หรือเปล่า) เวลาขณะนั้นคือ 23.12 จากคลิปคงได้ยินเสียงเด็กร้องงอแงอยู่บ้าง ยังดีที่เธอไม่ค่อยได้ร้องเท่าไหร่ระหว่างที่บินอยู่ ไม่งั้นผมประสาทกินแน่ๆ


อาจจะพอเห็นแสงไฟจากบ้านคนและเนินเขาเล็กๆ ก่อนเครื่องแตะพื้น ทั้งหมดนั่นเป็นสลัมครับ อินเดียนะอินเดีย....

[tachchanon]

สวยงามมากๆเลยครับ รูปภาพสวยมากเลยครับผม

[Amakung]

แล้วเครื่องก็ taxi มายังโซนระหว่างประเทศ ก่อนจะจอดสนิทที่ remote stand ดูเหมือนว่าตอนนี้เป็นช่วงพีค 737 ไม่มีสิทธิ์แอ้มงวงที่สนามบินมุมไบ เพราะที่นี้มีงวงแค่ 10 อันเท่านั้นครับ ขนาดมุมไบเป็นเมืองใหญ่ที่สุดของอินเดียนะเนี่ย เชื่อเค้าเลย....


แล้วผู้โดยสารส่วนใหญ่ก็ลุกขึ้นทันที แต่ยังดีนะครับ เท่าที่เห็นไม่มีใครลุกจากที่ก่อนเครื่องจอดสนิทเลย แอบนึกๆ ว่าป้าแก่ๆ บางคนอาจลุกขึ้นมาเอาของตอนกำลัง taxi ก็ได้

[Amakung]

ผู้โดยสารส่วนใหญ่ก็เริ่มลงจากเครื่องกัน แต่ผมยังไม่ไปไหนครับ ไหนๆ ก็ได้ขึ้น 737 Sky Interior แล้วก็ต้องเก็บภาพไว้เป็นความทรงจำให้มากที่สุด ระหว่างไฟลท์ก็แทบไม่ได้ถ่ายเคบินเลยเพราะนั่งติดหน้าต่าง ออกมาไม่ได้

เริ่มจากหน้าจอ JetScreen ของตัวเองก่อน ผมนั่งแถวที่ 11 หน้าสุดคือแถว 10 ซึ่งเป็น bulkhead seat ครับ ถ้าไม่ได้นั่งติดทางเดินก็คงเหยียดขายากเพราะติดผนัง


แล้วก็ค่อยๆ ขยับมาข้างหลัง ที่นั่งที่ไม่มีหน้าต่างบน 737-800 ของ Jet Airways รุ่นที่บินระหว่างประเทศคือ 12A, 14A และ 14F ครับ ใครจะนั่ง Jet Airways แล้วอยากมองออกไปนอกหน้าต่างควรระวังให้ดี


เบาะหนังสีน้ำเงิน อาจจะค่อนข้างใหม่เลยยังแข็งๆ ครับ


ประตูทางออกฉุกเฉินอยู่ที่แถว 17, 18 ซึ่งจะมีที่วางขาเยอะกว่าแถวอื่น ทั้งนี้ ที่นั่งแถว 16, 17 จะเอนไม่ได้ครับ


ชอบไฟสีขาวๆ แบบนี้มาก ทำให้เครื่องดูใหม่ขึ้นได้อีกเยอะ

[Amakung]

และที่เดินย้อนมาขนาดนี้ก็เพื่อถ่ายภาพนี้ครับ เพดานรูปโค้งเอกลักษณ์ของ Sky Interior
737-800 ลำนี้มีที่นั่งชั้นประหยัด 138 ที่นั่งครับ


มองกลับข้างหลังเห็นคุณสจ๊วตกับพี่แอร์ยืนยิ้มอยู่ ผมเลยขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก อุตส่าห์ใจดีโพสให้ด้วยเล็กๆ
ชุดทำงานของพนักงานต้อนรับจะเป็นแบบนี้ครับ เวลาเสิร์ฟอาหารก็จะมีเสื้อทับอีกชั้น

[Amakung]

แล้วก็ได้เวลาเก็บของลงจากเครื่องกันแล้วล่ะครับ ถ่ายภาพที่นั่งชั้น Premiere ไว้สักเล็กน้อย ดูใหญ่น่านั่งดี
737-800 ลำนี้มี Premiere อีก 16 ที่นั่ง รวมกับชั้นประหยัดเป็น 154 ที่นั่ง


ยืนยันอีกครั้งว่านี่คือ “Boeing Sky Interior” (ถ้ามีเวลาอยากให้เค้าลองปรับเป็นสีอื่นดูบ้างจัง)


ก่อนลงผมขออนุญาตถ่ายรูปพี่แอร์อีกสักนิด คนนึงบอกได้เลยค่ะ แต่อีกคน (ที่หน้าเหมือน Janet Jackson) เธออายก็เลยซ่อนหน้าไว้หลังเพื่อนเธอครับ ตลกดี


ชุดสีเหลืองที่เห็นเป็นเสื้อนอกซึ่งปกติจะไม่ได้ใส่เวลาทำงานครับ ผู้ชายก็มีเสื้อนอกเช่นกันแต่เป็นสีเทาดำ

จากนั้นผมก็กล่าวขอบคุณพี่แอร์และสจ๊วตทุกคนอีกครั้ง ใจดีมากๆ ครับแถมยังยอมให้ผมถ่ายรูปด้วย
First impression ของ Jet Airways สำหรับผมเป็นบวกมากๆ ครับ

[Amakung]

พอลงมาถึงกลายเป็นว่าเหลือผมกับป้าอินเดียอีกสองสามคน ไม่มีรถบัสอยู่ตรงนั้น ตอนแรกแอบตกใจว่าแล้วเค้าจะปล่อยเราไว้ตรงนี้หรือเปล่า กราวน์ที่นี่ก็พูดอังกฤษไม่ได้ รีวิวแย่ๆ ที่เคยอ่านเกี่ยวกับสนามบินมุมไบก็เริ่มพุ่งผ่านสมองอย่างรวดเร็ว แต่ยืนรอไม่นานรถบัสก็กลับมารับครับ โล่งไปอีกเปลาะหนึ่ง



หันกลับไปถ่าย VT-JBW อีกครั้งก่อนรถออก ขอบคุณนะที่มาส่ง เมื่อไหร่จะมีโอกาสได้ขึ้น 737 ใหม่ๆ แบบนี้อีกนะ....

[Amakung]

พอเข้ามาในตัวอาคารก็เห็นป้าย International transfers ทันที ผมก็เดินตามป้ายไปเรื่อยๆ
อ้อ ไม่ได้เดินตรงไปนะครับ ให้ขึ้นบันไดเลื่อนทางขวาไปอีกชั้นนึง

ทางขวาของผมน่าจะเป็นด่านตรวจคนเข้าเมืองครับ คนเยอะมากๆ

พอขึ้นบันไดมาแล้วก็จะเจอระเบียงทางเดินยาวๆ และโค้งตามตัวอาคาร ให้่เลี้ยวซ้ายแล้วเดินต่อไป ระหว่างทางก็เดินสวนกับผู้โดยสารที่เพิ่งมาถึงเรื่อยๆ แอบกังวลนิดหน่อยว่านี่ผมมาผิดทางหรือเปล่า แต่ลองคิดดู พวกนั้นคงกำลังเดินไปด่านขาเข้าที่ชั้นล่างที่ผมเพิ่งผ่านมาละมั้ง การออกแบบของสนามบินนี้แปลกดีนะครับ ให้ผู้โดยสารต่อเครื่องเดินสวนกับผู้โดยสารขาเข้าไปเรื่อยๆ แล้วทางเดินก็ไม่ได้กว้างเลย


ระหว่างที่เดิน มองออกไปข้างนอกก็เห็นเครื่องบินลำใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยครับ รวมถึงที่เราไม่เห็นที่สุวรรณภูมิอย่าง Lufthansa A346, Swiss A333, South African A332, Delta 772ER, Air Mauritius A343 และอื่นๆ แต่สนามบินที่อินเดียมีชื่อเสียงโด่งดังมากเรื่องการห้ามถ่ายภาพ แถมข้างนอกก็มืดเลยไม่ค่อยอยากถ่ายเท่าไหร่
แต่เอาเถอะครับ ต้องขอสักรูป มองซ้ายมองขวาไม่เห็น รปภ ผมจึงรีบหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายอย่างรวดเร็ว รีบเก็บเข้ากระเป๋า แล้วจ้ำๆ ต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

Malaysia Airlines 777-200ER ลำนี้กำลัง pushback เตรียมบินกลับกัวลาลัมเปอร์ ทางซ้ายที่ติดวิงเล็ตมาหน่อยคือ HB-JHG A333 ของ Swiss กำลังเตรียมบินกลับ Zurich ครับ

9M-MRE(?) -- Malaysia Airlines Boeing 777-2H6/ER

[Amakung]

เดินมาได้อีกนิดก็ถึงโซนผู้โดยสารต่อเครื่องแล้วครับ ตรงนี้จะมีพนักงานของ Jet Airways และ Air India ยืนอยู่ ที่ต้องทำคือยื่น boarding pass ของไฟลท์ถัดไป แล้วพนักงานก็จะเขียนเกทที่เราต้องไปขึ้นและยื่น tag กระเป๋าให้ ซึ่งเราต้องเขียนชื่อ ที่อยู่ ไฟลท์ที่จะขึ้นต่อและจุดหมายปลายทางให้เรียบร้อยก่อนนำมาผูกกับกระเป๋าทุกใบที่มีติดตัวในขณะนั้น พอเสร็จแล้วจึงเดินต่อไปที่จุดตรวจกระเป๋าครับ
มองซ้ายมองขวา กลายเป็นว่าวันนี้คิวสั้นมากเลยครับ (โล่งอก) พอเดินมาถึงเครื่อง X-ray เราจะต้องจัดการเอาสัมภาระเข้าเครื่องด้วยตนเอง แต่ให้ถือพาสปอร์ตกับ boarding pass ไว้กับตัวก่อน แล้วรอคิวเดินผ่านเครื่องตรวจอาวุธ ปกติพอเดินผ่านเครื่องนี้ก็จะมีเจ้าหน้ายืนถือเครื่องตรวจและอีกคนดูพาสปอร์ต แต่ที่นี่รวมทุกอย่างไว้กับคนเดียว แถมตรวจละเอียดถี่ยิบ ขั้นตอนเลยค่อนข้างช้าครับ ถึงวันนี้ผมจะรอคิวอยู่แค่ราว 5 นาทีแต่พอเดาออกเลยว่าที่ผ่านมาเค้าบ่นกันเพราะอะไร
พอถึงตาผมเดินผ่านเครื่องสแกน ตี๊ดดด.... ผมลืมถอดเข็มขัดแฮะ ตอนแรกจะถอดออก (เหมือนที่ทำที่สุวรรณภูมิ) แต่พี่แขกแกบอกไม่ต้อง แล้วเริ่มคลำตัวเลย แต่จะว่าไปแกก็แค่แตะนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นแหละครับ จากนั้นพี่แกก็ดูพาสปอร์ต พลิกๆๆ ดูทุกหน้าแถมเอาไฟส่องอีก (ยังดีนะที่ผมเพิ่งทำเล่มใหม่ ไม่มีอะไรให้ดูหรอก เชอะ) แล้วก็ถามผม (ด้วยสีหน้าถมึงทึง) ว่าจะไปที่ไหน เดินทางคนเดียวเหรอ ผมก็ตอบว่าไปบรัสเซลส์ ไปกับพ่อแม่แต่เดินทางแยกกัน พี่แกก็ส่งเสียงอืมม พร้อมส่ายหัวเล็กน้อย (ไม่มีอะไรนะครับ อย่าลืมว่าที่นี่คืออินเดีย) แล้วปั๊มตราใน boarding pass ก่อนจะปล่อยให้ผมไปเอาของได้
โดยรวมแล้ว ผมใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงตั้งแต่เดินเข้ามาในตัวอาคารจนเสร็จขั้นตอน transfer เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงกว่าๆ ก่อนที่ไฟลท์ไปบรัสเซลส์จะออก ยุ่งน้อยกว่าที่คิดไว้ โล่งไปเยอะเลยครับ

สนามบินมุมไบคนเยอะมากๆ เพราะเป็นช่วงพีคของเค้าพอดี แถมตัวอาคารก็ค่อนข้างเก่า เล็ก (เมื่อคิดว่ามุมไบและเมืองรอบๆ มีประชากรอยู่ราว 30 ล้านคน) และเพดานต่ำๆ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่คาดว่าในปีนี้เราจะได้เห็นอาคารใหม่ซึ่งน่าจะทำให้สนามบินมุมไบทำหน้าที่ได้สมกับเป็นประตูหลักสู่อินเดียเสียทีครับ นึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแล้วกับสนามบินเดลีและอีกหลายจุดทั่วอินเดีย ของเก่ากับของใหม่ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว