183 replies to this topic

[Amakung]

Advertisements

ลองสำรวจ IFE ดูคร่าวๆ ที่จริง IFE เปิดตั้งแต่ตอนขึ้นเครื่องแล้ว ตอนเครื่องเทคออฟก็ไม่ได้ปิดครับ
เห็นโปรแกรม Inflight Menu อันใหม่เลยลองเข้าไปดู สุดท้ายก็ยังใช้งานไม่ได้



ไม่นานไฟในห้องโดยสารก็ติดขึ้นอีกครั้ง สำรวจสิ่งของในกระเป๋าหน้าที่นั่งกันครับ
ที่จริงก็เหมือนเดิม มีหูฟัง นิตยสารสวัสดี แคตตาล็อกดิวตี้ฟรี และหนังสือแนะนำรายการต่างๆ ในระบบสาระความบันเทิง และที่ขึ้นปกของเดือนนี้ก็คือ Argo ภาพยนตร์ชนะรางวัลออสการ์สาขา Best Picture นี่เอง

[Amakung]

ประมาณ 20 นาทีหลังเครื่องขึ้น คุณแอร์ (หน้าตาเรียบเฉย) ก็หยิบอาหารว่างจาก cart แล้วยื่นให้พร้อมทิชชู่ จากนั้นคุณสจ๊วตที่ตามมาก็ยื่นถาดเครื่องดื่มให้ โดยมีน้ำเปล่า น้ำส้มและโค้กให้เลือก คืนนี้ขอเป็นน้ำเปล่าละกัน
แซนด์วิชที่เสิร์ฟเป็นแฮมกับแตงกวาดอง มาในห่อพลาสติก รสชาติก็ธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษ
(ใจนึงก็คิดว่าแค่แซนด์วิชเอง ไม่ต้องเรื่องเยอะ กินๆ เข้าไปเหอะ)



แล้วจากนั้นไม่นานคุณแอร์ก็เก็บขยะไปและปิดไฟให้ผู้โดยสารได้นอน พอไฟในห้องโดยสารดับลง สิ่งที่เห็นได้ชัดขึ้นมาทันทีคือ แสงจันทร์คืนนี้สว่างมากครับ วันมาฆบูชาเพิ่งผ่านไปหมาดๆ
ไม่ได้ละ ต้องคว้ากล้องออกมา ปรับ ISO ให้สูงๆ....



เห็นทิวทัศน์ข้างนอกแบบนี้ก็แปลกตาดีนะครับ ข้างล่างก็เป็นเมืองต่างๆ ในภาคอีสานที่ค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ คราวหลังถ้าบินกลางคืนจะเลือกคืนที่ดวงจันทร์สว่างๆ ดีกว่า

แล้วในที่สุดก็ผ่านชายฝั่งประเทศเวียดนาม ออกสู่ทะเลจีนใต้ครับ



จากนั้นก็ไม่มีอะไรให้ดูอีก ผมจึงหยิบ MacBook ขึ้นมาวาง เสียบหูฟัง เปิดเพลงเบาๆ เอนเบาะ เหยียดขา (ต้องขอบคุณ pitch 34”) แล้วก็นอนหลับไป Zzzz..

[Amakung]

เวลาผ่านไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมง ไฟในห้องโดยสารก็ติดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกร็อกแกร็กๆ จาก galley นั่นแสดงว่าอาหารเช้าจะถูกเสิร์ฟในไม่ช้านี้ แต่ด้วยความง่วงผมจึงเอาผ้าห่มคลุมหัวแล้วพยายามหลับต่อ สุดท้ายก็ไม่หลับครับ คืนนี้คงได้แค่นี้แหละ....

คุณแอร์คนเดิมเดินมาถามว่าวันนี้จะรับอะไรดีคะ จะเป็นมีข้าวต้มหมูหรือออมเล็ตกับไส้กรอก ในใจก็คิดว่า ออมเล็ตนะเหรอ สูตรเจ้าเก่าที่ฉันกินมาไม่รู้กี่ปีน่ะนะ ขอข้าวต้มหมูดีกว่า
พอรับถาดมาวางตรงหน้า คุณแอร์ก็ถามว่าจะรับครัวซองต์หรือขนมปังดีคะ ผมขอครัวซองต์ละกันครับ


อาหารเช้าวันนี้เสิร์ฟพร้อมโยเกิร์ต เนย แยมสตรอเบอรี่และผลไม้รวม ส่วนชาเขียวนั้นคุณสจ๊วตเสิร์ฟตามมาหลังคุณแอร์เสิร์ฟอาหารเช้าแล้วครับ (แต่ว่าตามตรง ใจจริงอยากได้น้ำเปล่ามากกว่า)

เปิดห่อฟอยล์ออกมาดูก็อืม น่ากินใช้ได้อยู่ โรยพริกไทยหน่อยน่าจะยิ่งแจ่ม



พอกินข้าวต้มหมดก็จัดการครัวซองต์ ปาดแยมแล้วงาบเข้าไป ระหว่างนี้คุณแอร์และคุณสจ๊วตช่วยกันเสิร์ฟชากับกาแฟ (เสียงใสๆ ‘Would you like some coffee/tea?’)

[Amakung]

แล้วก็เหลือแต่ซากในเวลาไม่ถึง 20 นาที



แต่ต้องรออีกพักใหญ่ๆ กว่าคุณแอร์จะมาเก็บถาด ระหว่างนี้ก็ฟังเพลงไปพลางๆ ก่อน บางคน (รวมถึงพ่อแม่ผม) หลับไปอีกรอบแล้ว แต่ผมหลับไม่ลงละครับ

[Amakung]

พอคุณแอร์เก็บถาดไป ก็ได้เวลาสำรวจเคบินและแปรงฟันกันให้สดชื่นขึ้นสักเล็กน้อย เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนเครื่องลงครับ อันนี้เป็นเคบินชั้นประหยัดส่วนหน้า ที่จริงจะเข้าห้องน้ำตรงนี้ก็ได้แต่ไปเข้าข้างหลังดีกว่าครับ ไกลดี



ห้องน้ำหลังสุด หนึ่งในห้องน้ำโซนท้ายเครื่อง 6 ห้อง และหนึ่งใน 15 ห้องบน 747 ครับ



ยังสะอาดดีอยู่ มี Eau de Cologne กลิ่น High Tea ของเอิบให้ด้วย หอมดี

[Amakung]

ทันทีที่ออกจากห้องน้ำ คุณแอร์ญี่ปุ่นก็เตรียมเข้าไปทำความสะอาดต่อ ระหว่างนี้ผมก็ถ่ายภาพเคบินไปพลางๆ


จะเห็นได้ว่าเคบินชั้นประหยัดของ 747 มองตลอดความยาวหน้าทะลุหลัง โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ครับ อย่างถ้าเรานั่งตรงกลาง ลุกขึ้นมามองรอบๆ ก็จะเห็นแต่คนเต็มไปหมด
อีกอย่าง ที่นั่งคู่ของ 747 คือ 68-70 AB,KJ นะครับ แต่ถ้านั่งตรงนี้ก็ต้องทำใจว่าตัวไม่ติดหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกได้ยากขึ้น

สักพักนึงไฟในห้องโดยสารก็ดับลง คงอยากให้ผู้โดยสารได้นอนอีกนิดก่อนลง แต่เหมือนหลายคน (รวมถึงผม) ตื่นเต็มตาแล้วครับ

[Amakung]

ตอนนั้นคุณแอร์ญี่ปุ่นทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จพอดี ผมเลยถามว่าบนไฟลท์นี้มีลูกเรือญี่ปุ่นกี่คน (ตอนแรกถามเป็นภาษาไทยก่อน แต่เธอยิ้มแล้วบอกว่า “I don’t know Thai ka, sorry” เลยเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษแทน) เธอตอบว่ามีสองคน จากนั้นผมก็คุยกับคุณแอร์อีกสักพักก่อนคุณแอร์จะขอตัวกลับไปที่ galley ก่อน

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างท้ายเครื่องได้พักหนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าต้องกลับไปนั่งเหมือนกันนะ พอเดินผ่าน galley ก็เจอคุณแอร์ญี่ปุ่นคนเดิมพอดี เธอบอกว่าที่จริงแล้วมีลูกเรือญี่ปุ่น 3 คนค่ะ พร้อมขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ผมก็ขอบคุณคุณแอร์ที่ช่วยหาข้อมูลให้แล้วก็เดินต่อไป
สมเป็นแอร์ญี่ปุ่นจริงๆ ครับ เยี่ยม

คิดไปคิดมา ผมยังมีเวลาเหลืออีกหน่อย เดินไปที่ galley ใหญ่ดีกว่า ช่วงนั้นคุณแอร์และสจ๊วตกำลังเก็บของเตรียมลงกันอยู่ Inflight manager สิรินภาหันมาเจอเลยถามว่ามาทำอะไรคะ ผมเลยบอกว่าพอดีสนใจเรื่องเครื่องบิน เลยอยากรู้ว่าพนักงานต้อนรับเค้าทำงานกันยังไงบ้าง ตอนนั้นคุณ inflight manager ว่างอยู่เลยชวนคุยใหญ่ บอกว่าไฟลท์นี้ลูกเรือได้นอนนิดเดียวโดยผลัดกันไปนอน พอถึงก็ได้พักหนึ่งคืนก่อนบินกลับไฟลท์ 623 วันรุ่งขึ้น แล้วพอผมยกประเด็นว่าไฟลท์นี้เต็มมากเลย ปกติเป็นแบบนี้หรือเปล่า คุณแอร์ก็พยักหน้าบอกใช่ค่ะ แต่ยังไม่เท่าไฟลท์สแกนดิเนเวีย อันนั้นแทบจะขี่คอกันมาเลย มากันทั้งครอบครัว ลูกเล็กเด็กแดง พ่อแม่ มากันหมด แล้วลูกค้ากลุ่มนี้เค้ารักการบินไทยมาก พี่ยังเคยเจอคนที่นั่ง SQ มาตลอด พอได้นั่งการบินไทยก็บอกว่า ต่อจากนี้ไปฉันไม่นั่ง SQ ล่ะนะ (ในใจผมคิดว่า โหขนาดนั้นเลย ><) แล้วพอผมพูดถึงว่าเดี๋ยวนี้พวกตะวันออกกลางเริ่ม tap ตรงนี้แล้ว คิดว่าเป็นยังไง คุณแอร์ก็บอกว่าก็น่าจะมีผลบ้าง เพราะพวกนี้เขาใช้เงินระวังมาก เวลาหาตั๋วทีจะต้องเปรียบเทียบทุกตัวเลือกอย่างละเอียดก่อนซื้อ แต่ยังไงการบินไทยก็บินเส้นทางนี้มานาน มีฐานลูกค้าประจำอยู่แล้ว พอผมเอารูปที่ถ่ายข้างนอกตอนกลางคืนให้ดู คุณพี่แอร์เลยเอารูปในไอโฟนมาโชว์บ้าง เป็นภาพถ่ายเครื่องยนต์ 747 ด้าน starboard ขณะบินผ่านเหนืออัฟกานิสถานช่วงอาทิตย์กำลังตก เห็นแล้วนึกถึงตอนนั่ง Jet Airways เมื่อปีที่แล้วขึ้นมาทันทีครับ

ระหว่างนั้นผมรู้สึกได้ว่าเสียงเครื่องยนต์เบาลงและเครื่องค่อยๆ ลดระดับลง พอไฟรัดเข็มขัดติดขึ้นจึงขอตัวกลับที่นั่งก่อนครับ มองออกไปข้างนอกดวงจันทร์กำลังตกพอดี

[Amakung]

ดูเหมือนอากาศที่คังไซเช้านี้จะเป็นอย่างที่กัปตันบอกจริงๆ ด้วย มีแต่เมฆลอยต่ำๆ อยู่ฝั่งนี้ผมคาดว่าจะได้เห็นตัวอาคารสนามบิน แต่ไม่ครับ เครื่องลงจอดที่รันเวย์ 06L ส่วนหนึ่งของ KIX phase II ที่เปิดให้ใช้งานตั้งแต่ปี 2007 เมื่อเวลา 06.10 ตามเวลาท้องถิ่นของญี่ปุ่นครับ

(เผื่อที่ให้คลิปแลนด์ครับ ตอนนี้ประสบปัญหาทางเทคนิคนิดหน่อยทำให้ยังอัพไม่ได้)

[Amakung]

พนักงานต้อนรับประกาศเวลาท้องถิ่นและอื่นๆ ตามปกติหลังจอดที่สนามบินปลายทาง ผมมองออกไปข้างนอกก็เห็น Terminal 2 ของคังไซ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็น LCCT ก็น่าจะได้ครับ ตอนนี้มีแค่ Peach ที่ใช้อาคารนี้ (แถมเป็นฮับด้วย)



พยายามถ่าย A320 ของ Peach ที่จอดเรียงรายอยู่แต่ก็ได้แค่นี้ละครับ ข้างนอกยังมืด เครื่องก็กำลังแท็กซี่เลยสั่นๆ ตามระเบียบ

[Amakung]

มาถึงตัวอาคารหลักแล้วครับ เห็น JAL และ JAL Express ลำขาวสะอาดจอดอยู่เรียงราย



แต่นั่นเพิ่งเป็น South Wing ครับ ยังอีกพักหนึ่งกว่าจะถึง North Wing พอเครื่องเลี้ยวเข้าก็เห็น KE 739 จากเจจูที่มานอนค้างที่นี่ประจำ


HL7719 -- Korean Air // Boeing 737-9B5
First flight -- 19.11.2003

[Amakung]

แท็กซี่มาครึ่งค่อนสนามบินก็ถึงเกทครับ ไม่ใช่ที่ไหน เกท 5 เกทประจำของการบินไทยที่นี่



และในที่สุด คุณบวรรังษีก็จอดสนิทเมื่อเวลา 06.22 เร็วกว่าเวลาในตารางบินเล็กน้อย อากาศข้างนอกก็อย่างที่เห็นครับ ดูเหมือนว่าฝนเพิ่งหยุดตก หนาวแน่ทีนี้

[Amakung]

ทันทีที่ไฟรัดเข็มขัดดับลง ทุกคนก็ลุกขึ้นหยิบสัมภาระของตน พอคุณ 33B และ 33C ลุกไปแล้วผมจึงสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า ก้มเช็คดูว่าไม่มีอะไรตกหล่น (และตรงนี้เองที่ผมตระหนักว่า 74R ก็มีปลั๊กในชั้นประหยัด ไม่ทันละครับ ไม่งั้นจะชาร์จไอโฟนก่อน) ก่อนเดินไปที่ประตูทางออก แต่จะออกที่ 2L เลยก็ไม่ได้ครับ ไปเก็บภาพของเฟิร์สกับบิสมาสักนิด

บิสชั้นล่าง 14 ที่นั่ง สังเกตสีผ้าหุ้มเบาะนะครับ อันนึงเก่าเยินมาก อีกอันเป็นสีม่วงสดเหมือนเพิ่งเปลี่ยนใหม่



และเฟิร์ส 10 ที่นั่ง ฝันว่าจะได้นั่งที่นี่สักครั้ง...

[Amakung]

ผมกล่าวลาคุณ inflight manager ที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่ แล้วเดินออกจากเครื่องไป ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาทันทีคือ หนาวมากกก หนาวกว่าคราวที่แล้วที่มาญี่ปุ่นมากมาย
ที่เกทใกล้ก็มี CX 773 จอดค้างคืนอยู่สองลำ หนาวไหมล่ะ


B-HNQ -- Cathay Pacific // Boeing 777-367
(behind) B-HNK -- Cathay Pacific // Boeing 777-367

จากนั้นก็ขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชานชาลา shuttle ไปตัวอาคารหลักครับ ลองคิดดูอีกทีผมก็ไม่ได้เข้าญี่ปุ่นที่คังไซมาห้าปีกว่าแล้วนะ



พอขึ้นรถไฟก็หันไปบอกลาคุณบวรรังษี ขอบคุณนะที่มาส่ง


(ถ่ายรูปผ่านกระจกรถที่มีน้ำฝนเกาะนี่ยากน่าดู)

[Amakung]

ขั้นตอนเข้าเมืองก็เหมือนทุกครั้งที่มาญี่ปุ่น เริ่มจากเดินผ่านกล้องอินฟราเรดหาคนเป็นไข้ รอคิวตรวจหนังสือเดินทาง (ซึ่งคิวน้อยมากเพราะป้าม่วงถึงก่อนสายการบินอื่น) ยื่นหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ตรวจ สแกนลายนิ้วมือ แล้วก็ไปรับกระเป๋าครับ
วันนี้รับของที่สายพานหมายเลข 2 ป้าจัมโบ้คนเต็มลำก็ต้องแน่นตามระเบียบ



พอรับกระเป๋าเสร็จก็ผ่านศุลกากรแล้วออกมาข้างนอก โถงสีส้มอมชมพูของคังไซก็ยังเป็นเหมือนทุกครั้งที่ได้มา....
(แล้วมันจะเปลี่ยนยังไงล่ะ ปั๊ด)

[Amakung]

ระหว่างนี้หัวหน้าทัวร์โทรศัพท์หาคนขับรถ (ซึ่งดูเหมือนจะหลงไปที่ไหนสักแห่ง) ผมก็เปิดกระเป๋าหาเสื้อกันหนาวมาใส่เพิ่ม แล้วก็สำรวจบริเวณรอบๆ มีร้านโดนัทด้วยแหะ



แล้วก็บู๊ทขายตั๋วเรือเฟอร์รี่ไปสนามบินโกเบ

[Amakung]

รอได้ประมาณ 10 นาที หัวหน้าทัวร์ประกาศว่ารถมาแล้ว ได้เวลาเดินฝ่าอากาศหนาวแฉะๆ 5 องศาเซลเซียสไปขึ้นรถละครับ



มองไปทาง North Wing ป้าม่วงจัมโบ้ก็ยังจอดคู่ CX เหมือนเดิม แต่เอ๊ะ Jetstar มาทำอะไร ปกติไม่น่ามีไฟลท์เช้าขนาดนี้ ตอนหลังหาคำตอบได้ว่าเครื่องขัดข้อง ทำให้ไฟลท์ 3K 722 KIX-TPE-SIN ต้องเลื่อนจากบ่ายเมื่อวานมาออกวันนี้แทน
(3K บิน SIN-TPE-KIX ทุกวันครับ)


9V-JSI -- Jetstar Asia // Airbus A320-232

[Amakung]

นั่งรถฝ่าฝนได้สักพักก็ถึงโรงแรมที่พักในการมาญี่ปุ่นครั้งนี้ Hotel Hankyu International ครับ อยู่ใกล้สถานีรถไฟ Hankyu ที่ Umeda



ห้องที่ชั้น 27 ครับ ล็อบบี้โรงแรมนี้อยู่ชั้นสอง จากนั้นต้องขึ้นลิฟท์ไปชั้น 25 ที่เป็นห้องอาหาร ชั้นถัดขึ้นไปถึงจะเป็นห้องพักครับ
ผมว่าเทียบกับมาตรฐานญี่ปุ่น ห้องที่นี่ใหญ่มากๆ มี HDTV ที่เราสามารถดูได้ทุกอย่าง และมีอินเตอร์เน็ตผ่าน LAN ฟรี เร็วมากด้วย ถ้าใครอยากได้ wifi ก็พก portable modem ไปเองนะครับ



ชมห้องน้ำหินอ่อน บอกตามตรงไม่ถูกจริตผมเท่าไหร่ แต่ก็สวยดีนะครับ

[Amakung]

ที่จริงผมอยากเริ่มเที่ยวทันที แต่แม่กับน้องอยากนอนก่อน ผมก็เลยได้แต่เดินใกล้ๆ โรงแรมไปก่อน พอตกบ่ายเลยไป Shinsaibashi (心斎橋) กันสามคน



ผมชอบกางเกงของ Uniqlo มากๆ ต้องซื้อติดมือกลับไป ที่นี่มีบริการตัดขากางเกงให้เหมือนที่ไทย แต่ราคาถูกกว่านิดหน่อยครับ


(เดินเข้ามาในร้านก็จะเจอหุ่นห้อยเคเบิล เคลื่อนขึ้นๆ ลงๆ)

[Amakung]

ตกเย็นชักหิว เดินไป Dotonbori (道頓堀) หาของกินกันดีกว่าครับ แถวนี้มีร้านอาหารเพียบ เค้าบอกมาโอซากาต้องกินทาโกะยากิหรือโอโคโนมิยากิ เจออะไรก็กินก่อนครับ



ทำกันสดๆ หน้าร้าน (ร้านชื่อ kukuru)



ร้านนี้จะให้สั่งและรับทาโกะยากิที่หน้าร้าน แล้วค่อยไปหาโต๊ะ พอได้นั่งปุ๊บก็เริ่มเปิบทันที ทาโกะยากิร้อนๆ 12 ลูกหมดในไม่ถึง 10 นาที

[Amakung]

กินทาโกะยากิหมดก็ยังไม่สะใจ น้องบอกว่าอยากกินเนื้อย่าง ที่จริงผมได้ไปค้นมาว่าร้านอร่อยชื่อ Gyu-ichi (牛一) ที่ย่าน Tsuruhashi (鶴橋) แต่ในเมื่อต้องนั่งรถไฟออกไปอีกเลยไม่ค่อยสะดวก เลยหาร้านใกล้ๆ กิน ก็อร่อยใช้ได้นะครับ อันนี้ไม่แน่ใจว่าร้านชื่ออะไร ตอนแรกมีแต่เมนูภาษาญี่ปุ่น ผมก็เลยได่้แต่เดาโดยใช้ความรู้ภาษาญี่ปุ่นอันน้อยนิดของผม แต่สักพักพนักงานก็เอาเมนูภาษาอังกฤษมาให้ ค่อยยังชั่ว